محمدرضا درویشی

محمدرضا درویشی، آهنگساز و موسیقی‌شناس، متولد ۲۵ مهر ۱۳۳۴ در شیراز است. وی فعالیت خود در موسیقی را از سن یازده سالگی با فراگیری نوازندگی ساز ویولن آغاز کرد و پس از آن، نواختن سازهای پیانو، ترومپت و ساکسیفون را آموخت. او در سال 1353 وارد دانشکده‌ی هنرهای زیبا دانشگاه تهران شد و در سال 1357 در رشته‌ی آهنگسازی، فارغ التحصیل گشت. از اساتید ایشان می‌توان به مصطفی کمال پورتراب، پرویز منصوری، هرمز فرهت، احمد پژمان، مرتضی حنانه، لوست دلین، مهدی برکشلی، پری برکشلی، شاهین فرهت و محمدتقی مسعودیه اشاره کرد. درویشی در دانشگاه هنر و گروه موسیقی دانشکده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران نیز سابقه تدریس علوم آهنگسازی و موسیقی را دارد.

محمدرضا درویشی علاوه بر آهنگسازی در حوزه‌ی موسیقی ایرانی به مطالعه و پژوهش پرداخت که حاصل آن  تألیف کتاب چند جلدی «دائرةالمعارف سازهای ایران» است. جلد اول این کتاب، از طرف جامعه بین‌الملل اتنوموزیکولوژی آمریکا  (S.E.M)، در سال  ۲۰۰۲  به عنوان بهترین کتاب سازشناسی برگزیده شد. برگزاری جشنواره هایی چون «هفت اورنگ»، «آیینه و آواز»، «موسیقی حماسی» و پنج دوره جشنواره «موسیقی نواحی ایران» در «کرمان» از جمله فعالیت‌های وی است. او همچنین در کشورهایی از جمله روسیه، آلمان و آمریکا به سخنرانی و ارائه درسگفتارهایی درباره‌ی موسیقی ایرانی پرداخته است. از دیگر فعالیت های ارزشمند ایشان سفر به نواحی مختلف ایران و ضبط ده‌ها ساعت موسیقی و گفت‌وگو با استادان موسیقی نواحی و تهیه‌ی اسناد صوتی و تصویری از سازها و آیین‌های موسیقایی این مناطق است.